dəmyə

1. is. k. t. Suvarılmayan yer. Bu torpaq dəmyədir. // Sif. mənasında. Bu yerlərdə əkilən. Dəmyə taxıl. Dəmyə bostan. – . . <Bəxtiyarın> çöldə bir qədər dəmyə əkini vardı. S. H.. Bu il havaların yaxşı keçməsi, tez-tez yağış yağması dəmyələri gömgöy etmişdi. İ. Ş..

2. Bax daşma

2. Mən belə dəmyəni yeyə bilmərəm; Dərdimi sərdara deyə bilmərəm. (Mahnı).